Гудамжаар алхаж яваад нэгэн бяцхан гөлөг гаслан суух тэр агшинд миний сэтгэл өөрийн эрхгүй эмтэрээд ирдэг юм. Хүн гэдэг амьтаны үрийг гудамжинд төөрүүлж нүгэл хураана. Цаашлаад өөрсдийн хүүхдээ ч хаях нэгэн байдаг. Яг л энэ агшинд тархинд минь өчнөөн бодол хөвөрсөөр, дотор минь нэг л сонин болоод ирдэг. Тэр бяцхан, өхөөрдөм гөлөгний оронд өөрийгөө тавиад үзхэд ямар аймар гэж бодно. Гэр бүлээсээ төөрч, миний дэргэд хэн ч байхгүй, хэн ч намайг хайрлахгүй, халамжлахгүй, орчлонд гав ганцаар. Гудамжинд явах сүрлэг машинууд. Дэргэдүүр өнгөрөх хатуу ширүүн харцтай хүмүүсүүд.
Амьдрал гэдэг ганцхан төрлийн цэцэг ургадаг цэцэрлэг биш...